Inmiddels is het mij meer dan duidelijk, dat allerlei ambtenaren binnen de overheid, politie en justitie uitermate gewantrouwd moeten worden en dat het zelfs mogelijk is, dat Joris Demmink betrokken is geweest bij de moord op Pim Fortuyn met een tweede schutter! Uit een uitzending van Media Logica over de zaak Marianne Vaatstra is mij namelijk bekend geworden, dat Pim Fortuyn op 6 mei 2002 na het interview in Hilversum onder meer het plan had om aandacht te gaan besteden aan de toen nog onopgeloste moordzaak Marianne Vaatstra. Reeds in het blad Elsevier heeft Pim Fortuyn nu achteraf terecht aangegeven, dat een Fries de moord op Marianne Vaatstra nooit op deze wijze zou plegen, althans volgens Pim Fortuyn, maar asielzoekers. De moord op Marianne Vaatstra is namelijk volgens het voor mij persoonlijk grondige onderzoek gepleegd door de Irakese Koersen Feik Mustafa en Ali Hassan, waarbij de laatste daags na de moord door Joris Demmink naar Noorwegen is verscheept in 1999. Andere mededaders bij de moord op Marianne Vaatstra waren in ieder geval de Duitser Ludger Dill en mogelijk Wolfgang Hebben.

Uit de moordzaak Manuel Schadwald in 1994, die nog steeds vermist is in Duitsland volgens de LKA Berlin, blijkt dat de IRT affaire gewoon is voortgezet. Uit diverse bronnen, begrijp ik inmiddels, dat Klaas Langendoen in de IRT affaire samen met een collega rechercheur als zondebok is opgevoerd, net als Jasper Steringa in de zaak Marianne Vaatstra. Joris Demmink was al in 1994 aanwezig bij de moord op Manuel Schadwald, waarbij het lichaam verzwaard in het IJsselmeer is gedumpt. Aangezien Pim Fortuyn goed was ingevoerd in het Rotterdamse, lijkt het er op, dat hij meer wist van deze schandalige zaken en daarom vermoord zou kunnen zijn. Andere bronnen melden mij inmiddels, dat Officier van Justitie Klunder en Hoofdofficier van Justitie Henk Wooldrik meineed hebben gepleegd voor de parlementaire enquete commissie met betrekking tot de IRT affaire en dit is dus het grootste schandaal sinds de Tweede Wereldoorlog. Dit is dan ook de reden, dat ik voorafgaande aan de Kroning in 2013 valselijk ben gearresteerd in Duitsland en waarom Micha Kat werd gearresteerd na de zitting van het Gerechtshof in Den Haag op 18 januari 2013. Jasper Steringa moest namelijk voor de moord valselijk veroordeeld worden in de zaak Marianne Vaatstra om WIllem-Alexander te kunnen kronen tot Koning. Joris Demmink is namelijk “Koninklijk” benoemd in 2002 na de moord op Pim Fortuyn.

Tweede schutter volgens BNN bij Pim Fortuyn (aflevering):

http://www.youtube.com/watch?v=fk4duwh-wNQ

Het boek van Ine Veen over de moord op Pim Fortuyn:

‘Moord namens de ‘kroon’? Het ultieme leven van Pim Fortuyn’ is de intrigerende titel van een boek geschreven door actrice Ine Veen. Nog intrigerender is de vraag wat de in 1937 geboren actrice/ballerina/schilderes heeft bezield om haar boek zo’n suggestieve titel mee te geven? De dood van Pim Fortuyn blijft ondanks, of misschien liever gezegd dankzij, de snelle arrestatie van de moordenaar Volkert van der Graaf in nevelen gehuld. Zou uitgerekend een actrice op leeftijd wat meer licht op de materie kunnen schijnen? Deze en andere vragen bleven door mijn hoofd spoken tot uitgeverij Aspekt zo vriendelijk was om mij een exemplaar van het boek ter beschikking te stellen.

Wie het boek koopt krijgt 422 pagina’s informatie over Pim Fortuyn. Ine Veen laat ons zijn jeugd zien, zijn seks- en privéleven, zijn strijd om erkenning, zijn vrienden en natuurlijk ook zijn vijanden. Het boekwerk is doorspekt met foto’s en kopieën van relevante documenten. De schrijfster vertelt ons het verhaal met een passie van iemand die nauw betrokken is geweest bij de persoon Fortuyn. Wie dus een gortdroog boekwerk verwacht komt bedrogen uit. Toch weet Ine telkens weer feiten te noemen die genoeg voedingsbodem geven aan het idee dat zijn dood niet zomaar een losstaande actie was van Volkert van der Graaf.

Met het rijzen van zijn ster wist Pim dankzij zijn uitgesproken politieke denkbeelden machtige vijanden te maken. Zo was het faliekant tegen het inmiddels doorgedrukte en miljarden euros verslindende militaire JSF project. Sterker nog Hij wou de krijgsmacht helemaal inperken op wat marine fregatjes en helikoptertjes na. Defensie, Amerikanen en betrokken industriëlen konden zijn bloed letterlijk wel drinken. Als Pim aan de macht zou komen dan kon deze groep fluiten naar de centen en bijbehorende pracht en praal.
( de natte droom van de elite werkelijkheid )

Pim liet ook geen onduidelijkheid bestaan over hoe hij over de rol van het koninklijk huis dacht. De Oranjes moesten gewoon een symbolische functie gaan vervullen en worden beperkt in de politieke macht die ze nu hebben. Ook zag Pim wel heil in het terugdringen van miljoenen euro’s subsidie die deze familie jaarlijks mag ontvangen. U zult begrijpen dat deze van belasting vrijgestelde en dikke vinger in de pap hebbende familie niet op een dergelijke ‘reorganisatie’ zat te wachten.

En dan natuurlijk de regenten in Den Haag zelf. Pim wilde niets liever dan de achterkamertjes- en vriendjespolitiek opblazen. Openheid was waarvoor deze man ging. Als hij premier zou worden zou zelfs het benauwde torentje opgedoekt worden. De zittende macht zag met toenemende angst en beven hun positie op het pluche in gevaar komen.

In het Europese parlement zag men ook met lede ogen toe hoe Pim dacht over de superstaat. Pim’s vingers jeukten om het Schengen verdag open te gooien en daarmee de stoelpoten van fort Europa door te zagen.

Last but not least was er de aanklacht uit linkse hoek dat Pim Foruyn een rechts extremist was. Een Hitler in de dop. Voordat ik aan deze recensie begon heb ik eerst de boeken van Pim Fortuyn gelezen. Zeker na de traktaties van bijvoorbeeld een Rita Verdonk of een Geert Wilders zou niemand Pim nog als extreem rechts kunnen betitelen. Ja hij was kritisch over de oprukkende Islamisering en ja hij wilde de ongebreidelde stroom immigranten beperken. Hij vond dat met 16 miljoen inwoners Nederland vol was. Anderzijds had hij ook als plan om de destijds circa 5000 asielzoekers een generaal pardon te verlenen. In feite wilde Pim met Nederland een pas op de plaats maken en eerst een grote schoonmaak houden in het politieke bestel.

Kortom, hoewel geliefd door een democratische meerderheid werd hij dubbel zo gevreesd door een elite minderheid. Wat dat betreft zou de kogel van alle kanten gekomen kunnen zijn.
( Stonden de platte petten al klaar? )

In het boek van Ine Veen komt dat allemaal en meer aan de orde. Minutieus beschrijft zij de dag van de aanslag zelf. Opvallend is natuurlijk de razendsnelle actie van de politie die de vermeende schutter binnen 6 minuten na de fatale schietpartij wist aan te houden. Een record. Uit de door de auteur verzamelde gegevens blijkt dat de officiële verklaringen elkaar tegen spreken. Zo zou er niet alleen de 9mm kogels uit het wapen van Volkert gevonden zijn maar ook kogels met het kaliber 5.66 mm.
Was er een tweede schutter? Wie zat er in die donkerblauwe BMW 7 serie die kort na de schietpartij onder politie escorte van het Mediapark naar schiphol werd begeleid? En wat is dat toch met die schimmige Shimura-groep uit Japan die beweerde een video te hebben van een bewakingscamera waarop te zien was dat vanaf het energiehuisje op het Mediapark op Fortuyn geschoten zou zijn, nog voordat Volkert van der G. het eerste schot gelost had? Als we de door Veen verzamelde verklaringen van politie, forensisch instituut, getuigen en andere belanghebbenden keurig naast elkaar leggen blijkt van de officiële lezing weinig te kloppen.

Wim Kok, Bolkestein, CIA, Mat Herben, Donner, AIVD, Docters van Leeuwen, De Oranjes, Bilderberg en noem maar op hadden er allemaal groot belang bij dat Pim Foruyn van het toneel zou verdwijnen en Ine Veen benoemt ze allemaal. Uiteindelijk komt ze met een aantal scenario’s over wat wel eens de juiste toedracht zou kunnen zijn.

Hoewel Ine Veen in haar persoonlijke mening over Foruyn niet bepaald objectief is maken de vele feitjes en wetenswaardigheden in het boek dat ruimschoots goed. Het boek bevat meer dan voldoende historisch materiaal en aanknopingspunten om af te doen als een persoonlijke hommage voor Pim en vage aanklacht tegen zijn al dan niet politieke tegenstanders. Dat de mens achter Fortuyn ook goed belicht wordt vond ik persoonlijk een meerwaarde die bijdroeg aan mijn beeldvorming over deze opmerkelijke man.

Natuurlijk en helaas zult u ook in dit boek geen sluitende antwoorden vinden over de ware toedracht van de moord op deze man die ongetwijfeld premier zou zijn geworden. Anderzijds blijft er van de simpele verklaring dat Volkert, en Volkert alleen, de moord gepleegd zou hebben weinig over. Aanbevolen lectuur dus voor al diegenen die nog steeds hun geloof en vertrouwen in de heersende klasse hebben maar ook aanbevolen lectuur voor zij die hun idee over de ‘bananenrepubliek Nederland’ meer onderbouwd willen zien. En natuurlijk ook gewoon voor iedereen die Pim Foruyn een warm hart toedroeg.
Moord namens de ‘kroon‘? Het ultieme leven van Pim Fortuyn Ine Veen ISBN-10: 90-5911-554-6 Uitgeverij Aspekt

Meer over dit onderwerp kunt u bijvoorbeeld hier of hier vinden.

Het spektakel Marianne Vaatstra: Een Nederlander snijdt geen keel door

by martijn · November 29, 2012

Zwarte man versus blanke vrouw, elite versus volk, stad versus platteland. Martijn de Koning betoogt dat het spektakel rond de moord op Marianne Vaatstra in 1999 al de kenmerken vertoonde van het latere integratie- en islamdebat.

‘Een keel doorsnijden, dat is iets wat een Fries niet doet’, schrijft columnist Pim Fortuyn oktober 1999 in Elsevier. ‘In het dorp gingen onmiddellijk geruchten dat het een buitenlander moest betreffen, uit een andere cultuur, en ja, die woonden in het asielzoekerscentrum buiten het dorp. Een redelijke gedachte.’

Fortuyn heeft het over de moord op Marianne Vaatstra die in het voorjaar heeft plaatsgevonden. Aanleiding voor zijn stukje is dat een week eerder inwoners van Kollum een hoorzitting hebben verstoord over de verplaatsing van het asielzoekerscentrum naar een andere locatie in de buurt. Dat is in deze periode niet uniek. Door het hele land is er fel protest van comités, soms beïnvloed door radicaal-rechts, die zich verzetten tegen azc’s. Een geluid dat dan nog niet of nauwelijks wordt vertolkt door geaccepteerde politieke partijen.

Inmiddels, dertien jaar later, lijkt het erop dat we de dader niet in het azc moesten zoeken, maar in het nabij gelegen Oudwoude. Dat is schrikken, of zoals een inwoonster van Zwaagwesteinde het verwoordt: ‘Toen iedereen hier dacht dat de dader uit het asielzoekerscentrum kwam, gaf dat tenminste nog enige rust. Je wilt niet dat het een vader van hier is.’ (Trouw, 20-11-12).

Vaak wordt verwezen naar de aanslagen op 11 september 2001 als het moment dat de discussie over islam en integratie echt verhit raakte. Maar terugkijkend naar het spektakel rondom de zaak-Vaatstra, kunnen we vaststellen dat de eerste tekenen van het post-9/11-tijdperk al eerder zichtbaar zijn.

Dat de keel van Marianne is doorgesneden, klopt niet, zo blijkt later, maar destijds was dit kennelijk een heel aansprekend aspect van de moord, want in talloze vroege krantenberichten komt het terug. De Telegraaf (7-5-99) haalt als een van de eerste landelijke kranten een dorpsinwoner aan die het vermoeden uitspreekt dat de manier waarop het slachtoffer is vermoord iets te maken heeft met het azc en zijn bewoners: ‘Dat lijkt me eerder thuis te horen in Oost-Europa.’ Het Parool (14-5-99) noemt daarna een dorpsinwoner bij naam die stelt: ‘Haar keel was van oor tot oor gesneden, zoiets doet een Hollander niet. Da’s meer iets voor het asielzoekerscentrum, dat ligt in hun cultuur. Nederlanders zouden misschien steken of wurgen.’

In de daaropvolgende berichtgeving blijft deze redenering terugkomen. En gaandeweg zien we dat een link wordt gelegd met het onbehagen over de multiculturele samenleving en met het idee dat zaken niet benoemd mogen worden. Het gaat ook al snel niet meer over Oost-Europeanen, maar bijvoorbeeld over een ‘islamitische dader’ (Elsevier, 24-6-00) en ‘een typisch Arabische rituele slachting. Hollanders wurgen liever’. (Dagblad van het Noorden, 30-10-00). Peter R. de Vries brengt een reconstructie met twee donkere mannen die een snijdende beweging maken, met hun vingers langs hun keel. ‘De keel doorsnijden’ wordt een zich herhalend patroon en is een voorbeeld van het idee dat er een directe relatie bestaat tussen cultuur en etnische identiteit enerzijds en criminaliteit anderzijds.

Cultuurdenken

Meer algemeen is het een voorbeeld van cultuurdenken; iets dat destijds en later niet beperkt blijft tot Zwaagwesteinde. In de jaren 90 worden van links tot rechts vraagtekens gezet bij de etnische diversiteit. ‘Mensen met een andere cultuur’ zouden de maatschappelijke samenhang bedreigen doordat culturele verschillen garant zouden staan voor conflicten.

In dit cultuurdenken is iemand die in Marokko is geboren en naar Nederland verhuist, een Marokkaan die een Marokkaanse cultuur heeft. En verder niets. Wat hij of zij doet, vooral datgene dat als afwijkend wordt gezien, is gerelateerd aan of wordt zelfs veroorzaakt door die cultuur. Dat geldt ook voor zijn nakomelingen in Nederland. Dat Marokkanen geen homogene, duidelijk herkenbare eenheid vormen en dat andere identiteiten ook van belang zijn, dat wordt vergeten. Evenals het feit dat mensen geen gevangenen zijn van hun cultuur.

Dat dit cultuurdenken in Nederland in de jaren negentig meer opgeld doet dan elders, blijkt wel uit het feit dat geen enkel ander land in Europa dan al zo veel onderzoek doet naar de relatie tussen etniciteit en criminaliteit; ook al blijkt keer op keer dat die zeer moeilijk hard te maken is.

Maakte het voor Marianne Vaatstra verschil of zij vermoord en verkracht werd door een asielzoeker of een autochtone dorpsgenoot? Voor het publiek klaarblijkelijk wel, ook gezien het feit dat de haatgevoelens jegens asielzoekers destijds in schril contrast staan tot de gevoelens van mededogen die nu uitgaan naar het gezin van de mogelijke dader.

Wanneer we het cultuurdenken in de zaak-Vaatstra ontleden, door te letten op het taalgebruik, zien we de tegenstellingen die in het latere integratie- en islamdebat een grote rol gaan spelen: zwarte/buitenlandse mannen versus blanke/autochtone vrouwen, elite versus volk én stad versus platteland. Dat de moord op Vaatstra snel met asielzoekers in verband wordt gebracht, sluit aan bij een traditioneel xenofoob angstbeeld: de vreemdeling met zijn ongetemde seksuele drift die ‘onze’ vrouwen bedreigt en die moet worden geweerd of beschaafd gemaakt.

Het is een angstbeeld dat ook tekenend is voor de wijze waarop tegenwoordig Europa als morele gemeenschap wordt gedefinieerd. In het artikel ‘Sexual politics, torture, and secular time‘ (PDF) uit 2008 in het British Journal of Sociology, laat de Amerikaanse filosofe Judith Butler zien dat Europa wordt voorgesteld als het voorbeeld voor seksuele vrijheden en moderniteit die moeten worden beschermd tegen verschijnselen als genderongelijkheid, eergerelateerd geweld, huiselijk geweld en gedwongen huwelijken. Niet dat die fenomenen niet bestaan, maar ‘de cultuur’ van migranten wordt er ten onrechte mee gedefinieerd. Wanneer een immigrant maatschappelijk opklimt, is dat ineens niet meer zijn cultuur, dan is dat integratie. ‘Onze’ waarden en normen (in het geval van autochtonen wordt slechts zelden gesproken over cultuur) zijn beter dan ‘hun’ cultuur.

Een concrete variant van deze tegenstelling zou in het post-9/11-tijdperk de film Submission worden, van Ayaan Hirsi Ali en Theo van Gogh. Hiermee presenteerde Hirsi Ali zich als vrije en liberale (ex-moslim)vrouw, die onderdrukte moslimvrouwen wilde bevrijden van moslimmannen. De consequenties van deze manier van denken zijn echter veel groter dan uitingen als deze film. Zoals veel onderzoekers en commentatoren hebben laten zien, was een belangrijke legitimering voor de hele War on Terror het idee dat Arabische vrouwen bevrijd moesten worden van hun vrouwonvriendelijke culturen (PDF).

Lakse elites

Een tweede tegenstelling die in Nederland in het eerste decennium van deze eeuw dominant zou worden, speelt ook al in de controverse rond Marianne Vaatstra: de politieke elite (inclusief het Openbaar Ministerie) en beleidsmakers die ervan worden beschuldigd dat zij ‘de waarheid’ over Marianne Vaatstra verdoezelen om de multiculturele samenleving in stand te houden versus ‘het volk’ dat zijn paradijs verstoord ziet door vreemde culturen en die lakse elites. Deze oppositie zal later terugkomen in het populisme van Fortuyn, Verdonk en Wilders. Die stonden een beleid voor waarin, zo claimden zij, de wil van het volk prevaleert boven de belangen van de elite.

In het gedachtengoed van Wilders, Fortuyn en Verdonk zijn, zij het op verschillende wijzen en in verschillende mate, cultuurdenken en populisme vermengd geraakt. Maar niet alleen bij hen. Vrijwel alle politieke partijen beschouwen vandaag de dag de cultuur van de migrant en de islam als problemen waarmee iets moet gebeuren. Een voorbeeld is de huidige PvdA-minister Lodewijk Asscher die in 2005 stelde: ‘We moeten liberale stromingen dus steunen, en streven naar een Hollandse islam.’ (de Volkskrant, 11-2-05). Het is moeilijk dit soort ideeën te weerleggen. Wie probeert er iets tegen in te brengen, bijvoorbeeld door te wijzen op de al bestaande liberale islam, gaat onbedoeld toch mee in het idee dat de islam een probleem is en bevestigt de tegenstelling nog eens.

Verstoord paradijs

Die tegenstellingen tussen de buitenlandse man en de autochtone vrouw en tussen het volk en de elite, werken in de zaak-Vaatstra nog sterker in combinatie met een derde: het platteland versus de stad. Zoals Peter Geschiere liet zien in zijn boek The Perils of Belonging (2009), berust autochtoniteit op een ideaal van zuiverheid en de zuivere Nederlander is degene die hier ‘het eerst’ was. Zwaagwesteinde wordt na de moord gepresenteerd als het paradijs waar iedereen elkaar nog kent, van echte Friezen, tot voor kort niet verstoord door allerlei zaken die de stad wel kent: criminaliteit, migratie, anonimiteit, enzovoorts. Dat was duidelijk onzin en is ook door dorpsinwoners en de politie in sommige stukken ontkracht. Niettemin, het beeld van het ‘verstoorde paradijs’ (Elsevier, 21-7-01 online 22-5-12) overheerste.

Het aanwijzen van de asielzoekers als dader is vooral een teken dat we het fictieve ideaalbeeld van ons land hoog wilden houden, hier gesymboliseerd door het dorpje Zwaagwesteinde en de mooie, blanke, donkerblonde Marianne Vaatstra. De latere discussies over de islamisering van Nederland, sharia en bijvoorbeeld de gezichtssluier zijn een variant op het verstoorde paradijs: een land dat zijn eigenheid zou verliezen door te veel islam.

Wanneer onderzoekers en commentatoren het hedendaagse islamdebat willen analyseren en verklaren, wordt vaak verwezen naar de aanslagen van 11 september 2001, de moord op Theo van Gogh en de rol van politici als Fortuyn en Wilders. Terecht, maar duidelijk moge zijn dat dat debat een intensivering is van geluiden en gevoelens van onbehagen die er al langer waren en die vervolgens slechts meer geaccepteerd zijn geraakt. De moord op Marianne Vaatstra dateert van 1999: voor Paul Scheffers’ multiculturele drama, voor de El Moumni-affaire (een imam die zich negatief uitliet over homoseksualiteit), voor 9/11, voor Fortuyn en voor de moord op Theo van Gogh.

De drie tegenstellingen in de zaak-Vaatstra leenden zich uitstekend voor politieke exploitatie. De controverse is daarmee een van de vele spektakels die een bedrieglijke plausibiliteit en vanzelfsprekendheid verschaften aan het cultuurdenken. Zo was deze zaak een voorloper van de sociale verdeeldheid waarin we vandaag de dag nog steeds gevangen zitten.

Dit stuk was eerder te lezen in de Volkskrant-bijlage Vonk, zaterdag 24 november 2012

De kranten en de asielzoekers

‘De politie heeft ( ) een sectie van 24 ME’ers achter de hand gehouden om bij ordeverstoringen bij het asielzoekerscentrum de Poelpleats in Kollum direct in te kunnen grijpen. De maatregel is genomen vanwege de geruchten dat de dader van de moord op Marianne Vaatstra onder de asielzoekers gezocht zou moeten worden.’

Leeuwarder Courant, 15 mei 1999

‘In Zwaagwesteinde wordt met verbijstering gereageerd op de uitslag van de dna-test waarmee vaststaat dat de 26-jarige Irakees Marianne Vaatstra niet heeft vermoord. Velen in het dorp hadden gehoopt dat met de arrestatie van deze man de moord op het meisje opgelost zou zijn.’

Leeuwarder Courant, 15 oktober 1999

‘De Kollumer asielzoekers hebben zich erbij neergelegd. Ze zoeken naar manieren om met de verdachtmakingen om te gaan. ( ) Alleen durven ze niet meer. Met een gebogen hoofd lopen de asielzoekers door de supermarkt en de winkelstraat. Om maar niemand aanstoot te geven.’

Leeuwarder Courant, 24 december 1999

‘Direct na de dood van Marianne Vaatstra was duidelijk dat er wel degelijk concrete vermoedens waren in de richting van figuren uit het azc. Die figuren hadden zich verdacht gedragen. ( ) Daar komt bij dat steeds duidelijker wordt dat een flink deel van degenen die verblijven in azc’s geen echte asielzoekers zijn maar gelukszoekers.’

Leeuwarder Courant, opinieartikel van een eigen redacteur, 10 augustus 1999

‘De politie heeft het onderzoek in de moord op Marianne Vaatstra uitgebreid naar het asielzoekerscentrum (azc) in Kollum. Volgens de politie gaat het om ‘uitbreiding van het buurtonderzoek.’

Nieuwsblad van het Noorden, 11 mei 1999

PS Als toetje, beluister de volgende zeer interessante radiodocumentaire van Joost Wilgenhof bij HollandDoc. Joost Wilgenhof schetst een beeld van een brute moord in het dorp Emmerschans, waarin het saamhorigheidsgevoel een groot goed lijkt en waar buitenstaanders met argusogen worden bekeken. Twee ingrijpende gebeurtenissen wakkeren het saamhorigheidsgevoel in Emmerschans aan. Eerst het fantastische eeuwfeest. En dan de gruwelijke moord op een bejaarde buurtbewoonster. DNA-onderzoek brengt een ongewenste uitkomst.

Nieuws » Het Complot » VIDEO: “Moord op Pim Fortuyn was geniaal complot”

VIDEO: “Moord op Pim Fortuyn was geniaal complot”
VIDEO: “Moord op Pim Fortuyn was geniaal complot”

 in: Het Complot  6 mei 2014 19:00  44 Reacties  23661 keer bekeken

Het is 12 jaar geleden dat politicus Pim Fortuyn op het Mediapark in Hilversum werd neergeschoten. Zoals ieder jaar op 6 mei herdenken sympathisanten de politicus door per bus langs de locaties te trekken die voor hem belangrijk zijn geweest.

De herdenking dit jaar is anders dan andere jaren, want de moordenaar van Fortuyn loopt sinds kort weer vrij rond. “De sfeer is beladen, mensen zijn boos.”

Was Volkert van der G. werkelijk degene die Pim Fortuyn doodschoot? Pas geleden sprak schrijver Tomas Ross zich in De Journalist kritisch uit omdat de moord ‘niet is onderzocht vanuit de theorie dat er niet één, maar twee schutters waren die kogels afvuurden op de politicus’. Genoeg feiten die duiden op een complot, zijn volgens Ross onvoldoende onderzocht.

Samen met onder meer Theo van Gogh startte Ross na de moord op Fortuyn in 2002 een eigen onderzoek. Hij deed dat vooral vanwege het feit dat niemand in journalistiek Nederland zijn handen durfde te branden aan het idee dat de moord een complot zou kunnen zijn.

De hoofdwond van Fortuyn zou volgens experts veel ernstiger moeten zijn als hij van 1,5 meter afstand is beschoten. Op meer dan 10 meter afstand van Fortuyn is daarnaast een kogelhuls gevonden die niet paste bij het pistool dat Volkert van der G. gebruikte. Bovendien zou een zinsnede uit het autopsierapport zijn verdwenen. De patholoog schrijft dat één van de kogels niet van achteren, maar via de voorkant het hoofd binnenkwam.

Ross wijst ook op getuigenissen van radiopresentator Ruud de Wild en Albert de Booy dat Fortuyn al door zijn knieën zakte voordat Van der G. zijn eerste schot had gelost. Ondanks een drukke avondspits in Hilversum waren de politie en hulpdiensten al binnen enkele minuten na de moord aanwezig op de plek van de aanslag én bij de arrestatie van Van der G. bij het benzinestation. Hij zou volgens Ross weleens de perfecte zondebok kunnen zijn geweest.

Eerder schreef voormalig topballerina en actrice Ine Veen in haar boek Moord namens de ‘Kroon’? al dat Fortuyn niet door één schutter was vermoord. Van der G. heeft Fortuyn drie kogels in het lijf geschoten, twee in de rug en één in het linkerdeel van de hals, maar daar is Pim niet aan gestorven. Op dat moment was hij al dood, aldus Veen.

Fortuyn zou zijn neergeschoten door een Libanese huurmoordenaar die betrokken was bij een complot van bepaalde kringen in Nederland die bang waren voor een verkiezingsoverwinning van de politicus.

“Er is een man geweest die op het elektriciteitshuis heeft gelegen bij het NOS-gebouw, met een perfect uitzicht op de uitgang. Deze persoon heeft gewacht tot Pim naar buiten kwam en heeft hem toen twee kogels precies in het hoofd geschoten,” zei Veen. De AIVD zou het feit dat er twee soorten munitie werden gebruikt, volgens Veen in de doofpot hebben gestopt. Ze beroept zich op een 148 pagina’s tellend geheim rapport.

In maart 2002 was de onrust en angst in bepaalde Haagse kringen groot. De nieuwe Lijst Pim Fortuyn schoot dat jaar als een komeet omhoog in de peilingen. Het had er alle schijn van dat de LPF twee maanden later als grootste uit de bus zou komen en als eerste een regering zou mogen formeren. Een man die er openlijk voor uitkomt Beatrix een ordinaire vrouw te vinden, die uit Europa wil, die de landmacht en de luchtmacht wil ontbinden en het miljoenenproject van de Joint Strike Fighter afwijst. Ondenkbaar natuurlijk, aldus Ross.

Terwijl politici als Wim Kok en Hans Dijkstal met de handen in het haar zitten, komt de AIVD met een wel erg rücksichtloze oplossing waarvan de ontknoping nog geen twee weken voor de algemene verkiezingen plaatsvindt, op maandag 6 mei om 18.00 uur op het Mediapark in Hilversum. Heel even dreigt in nachtelijk Den Haag een ongekende oproer, maar niet veel later wordt er achter de gevels van het Binnenhof en Noordeinde opgelucht ademgehaald.

In onderstaande video bespreken presentator Fred Zuiderwijk en Tomas Ross het complot rond de moord op Pim Fortuyn:

Tomas Ross over de moord Els Borst en de Demmink Doofpot:

Tomas Ross over “Prins Bernhard, Schavuit van Oranje”:

Tomas Ross over “Beatrix, Oranje onder Vuur”:

Trailer: “Beatrix, Oranje onder Vuur”:

Tomas Ross over de Bombardementen op de Bezuidenhout Den Haag en de stad Nijmegen tijdens de Tweede Wereldoorlog:

Dit is de Dag Reportage Nuclear Security Summit in Den Haag:

http://www.npo.nl/dit-is-de-dag-reportage/25-03-2014/EO_101211381

Erwin Lensink op 25 april 2015 bij de nachtelijke Grebbeberg:

Erwin Lensink op 6 mei 2015 bij Ereveld de Grebbeberg:

Achtervolging door politie Winterswijk van 180 kilometer tot in Amsterdam op 4 mei 2015 om circa 18.00 uur op weg om te protesteren in het Oranje met Republikeinse vlag op De Dam in Amsterdam om 20.00 uur: